Codzienna Aplikacja Miłosierdzia
PODZIEL SIĘ

Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata &#...

Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata – 26 listopada 2023

Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata przypada w ostatnią niedzielę roku liturgicznego – w tym roku to 26 listopada 2023. Wprowadził ją do liturgii papież Pius XI encykliką Quas Primas z 11 grudnia 1925 r. na zakończenie roku jubileuszowego. Uroczystość ta ma nam uświadomić, że Chrystus jest Królem całego stworzenia – wszechświata.

Papież nakazał wtedy, aby we wszystkich kościołach tego dnia po głównym nabożeństwie przed wystawionym Najświętszym Sakramentem odmówić litanię do Najświętszego Serca Pana Jezusa oraz akt poświęcenia rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu. Początkowo uroczystość obchodzono w ostatnią niedzielę października; reforma soborowa przeniosła jej termin na ostatnią niedzielę roku liturgicznego.

Uroczystość ta miała w swoim charakterze przeciwstawić się ówczesnym silnym tendencjom ateistycznym i laickim i wskazywała na Chrystusa jako Króla mającego władzę nad człowiekiem i całym światem.

Za publiczne odmówienie Aktu poświęcenia rodzaju ludzkiego Chrystusowi Królowi w uroczystość Chrystusa Króla można uzyskać odpust zupełny pod zwykłymi warunkami.

Tekst Encykliki —> Quas Primas

Zobacz więcej —> na brewiarz.pl

Zobacz też:

⇒ Modlitwa do Jezusa Chrystusa naszego Króla i Pana

⇒ Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana

Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata ma nam uświadomić, że Chrystus jest Królem całego stworzenia – wszechświata. Jego panowanie nie wynika z jakichś dokonań, z wybrania czy z wywalczenia tej godności. On jest Królem, bo jest Bogiem-Człowiekiem, Stworzycielem i Odkupicielem. Z tego właśnie tytułu ma absolutną władzę. Bóg nie tylko stworzył świat, ale ciągle go stwarza i nim włada. Królestwo Jezusa jest czymś zupełnie innym od wszystkich królestw ziemskich. Dotyczy ono wszystkich narodów, wszystkich miejsc i wszystkich czasów. Ono już istnieje w Kościele, choć jeszcze nie zostało do końca wypełnione. Dlatego właśnie w codziennej modlitwie, którą zostawił nam sam Chrystus, wołamy z nadzieją: Przyjdź królestwo Twoje!

Czytaj więcej —> brewiarz.pl: Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata

Posłuchaj Ewangelii na uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata – 26 listopada 2023 roku:

Wideo —> Telewizja Misericordia: Dobra Nowina na dziś | 26 listopada – Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata

Zobacz wszystkie—> Czytania liturgii Mszy św. z niedzieli 26 listopada 2023

– Jezusowi Chrystusowi, naszemu Panu i Królowi, polecajmy w modlitwie naszą Ojczyznę, nasze rodziny i nas samych – zachęca bp Stanisław Jamrozek, delegat KEP ds. Ruchów, Grup, Wspólnot i Stowarzyszeń Intronizacji Jezusa Chrystusa przed Uroczystością Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata, która przypada 26 listopada…

Zobacz więcej —> Bp Jamrozek: Chrystusowi Królowi zawierzajmy w modlitwie siebie i naszą Ojczyznę

– Nie bójcie się dzielić ze wszystkimi nadzieją i radością Chrystusa Zmartwychwstałego! Strzeżcie iskry, która została w was zapalona, ale jednocześnie nieście ją naprzód. Nie możemy zatrzymać chrześcijańskiej nadziei dla siebie, ponieważ ona jest przeznaczona dla wszystkich – napisał do młodych papież Franciszek w Orędziu na XXXVIII Światowy Dzień Młodzieży, który w niedzielę 26 listopada 2023 r. w Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata, obchodzony będzie na szczeblu lokalnym.

Przeczytaj —>Orędzie papieża Franciszka na 38. Światowy Dzień Młodzieży – 26 listopada 2023 – “Weselcie się nadzieją” (Rz 12, 12)

“Od momentu przyjścia Chrystusa urzeczywistnia się w świecie królestwo Boże. Nie ma ono nic wspólnego z jakąkolwiek formą panowania człowieka w świecie. Oznacza (…) „wieczne i powszechne Królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju”.

(…) Przede wszystkim królestwo Jezusa już się realizuje. Chrystus Król każdemu oferuje możliwość udziału w nim. Natomiast od nas zależy, na ile z łaski królestwa Bożego korzystamy i w jakim zakresie rozwijamy je w sobie i pośród nas, czyli na ile postępujemy jak Jezus, służąc Bogu i ludziom.

Nie trzeba więc Chrystusa ogłaszać Królem, wprowadzać Go na tron. Bóg Ojciec wywyższył Go ponad wszystko. Trzeba natomiast uznać i przyjąć Jego królowanie, poddać się Jego władzy, która oznacza moc obdarowywania nowym życiem, z perspektywą życia na wieki. Realizacja zadania zakłada przyjęcie tego, co Jezus daje, domaga się życia Jego miłością i dzielenia się Nim z innymi. Chodzi o umiłowanie Jezusa do końca, oddanie Mu swego serca, zawierzenie Mu naszych rodzin, podjęcie posługi miłości miłosiernej i posłuszeństwo tym, których ustanowił pasterzami.

(…) Konieczne jest szerokie otwarcie drzwi Jezusowi, oddanie mu swego życia. Gdy dokonamy tego w naszych domach i parafiach, zmieni się oblicze naszej Ojczyzny i Kościoła. Szczególną drogą może być uznanie królowania Jezusa poprzez umiłowanie Jego Najświętszego Serca. Początkiem tej drogi niech będzie odnowienie dziś, we wszystkich świątyniach, aktu poświęcenia rodziny ludzkiej Jezusowi Chrystusowi Królowi wszechświata.”

Fragmenty —> Listu Episkopatu Polski na Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata – 25 listopada 2012 r.

Benedykt XVI o uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata;

(fragment rozważania przed południową modlitwą Anioł Pański w niedzielę 25 listopada 2012 roku)

“… Uroczystość ta kończy rok liturgiczny i podsumowuje tajemnicę Jezusa «pierworodnego z umarłych i władcy wszystkich możnych ziemi» (por. Kolekta, rok B), kierując nasz wzrok ku pełnej realizacji królestwa Bożego, gdy Bóg będzie «wszystkim we wszystkich» (por. 1 Kor 15, 28). Św. Cyryl Jerozolimski mówi: «Głosimy przyjście Chrystusa – nie tylko pierwsze, ale i drugie, o wiele wspanialsze od pierwszego. Pierwsze zwiastowało cierpienie, drugie zaś przyniesie królewski diadem Bożego panowania; (…) Za pierwszym przyjściem przyszedł i przecierpiał krzyż, (…) ale przyjdzie raz jeszcze, pełen chwały, otoczony zastępami aniołów» (…). Całą misją Jezusa i treścią Jego przesłania jest głoszenie królestwa Bożego i jego realizacja pośród ludzi przez znaki i cuda. Ale – jak przypomina Sobór Watykański II – «królestwo ujawnia się przede wszystkim jednak w samej osobie Chrystusa» (Konst. dogmat. Lumen gentium, 5), który je ustanowił przez swoją śmierć na krzyżu i swoje zmartwychwstanie, poprzez które objawił się jako Pan i Mesjasz oraz Kapłan na wieki. To królestwo Chrystusa zostało powierzone Kościołowi, który jest jego «zalążkiem» i «zaczątkiem» i ma za zadanie głosić je i szerzyć wśród wszystkich narodów mocą Ducha Świętego (por. tamże). Na końcu czasów Pan przekaże Bogu Ojcu królestwo i przedstawi Mu wszystkich, którzy żyli zgodnie z przykazaniem miłości.

Drodzy przyjaciele, wszyscy jesteśmy powołani do przedłużania zbawczego dzieła Boga, nawracając się na Ewangelię, podążając zdecydowanie za tym Królem, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać świadectwo prawdzie (por. Mk 10, 45; J 18, 37)…”

Czytaj całość —> opoka.org.pl: Benedykt XVI, Gdy Bóg będzie «wszystkim we wszystkich»

Copyright © by L’Osservatore Romano (1/2013) and Polish Bishops Conference

Abp Stanisław Gądecki o budowaniu Królestwa Bożego na Ziemi:

(fragment homilii “Król królów i Pan panów”, wygłoszonej w niedzielę 5 listopada 2021 r. w Warszawie podczas Mszy św. w ramach Ogólnopolskiego Kongresu Chrystusa Króla)

“… Budowanie Królestwa Bożego na Ziemi.

a.       Budowanie królestwa niebieskiego przez ludzi na tym świecie jest zadaniem mozolnym Kościoła. Jedną z konkretnych wizji takiego sposobu budowania Królestwa Bożego przedstawił – na przełomie IV/V wieku po Chr. – św. Augustyn w genialnym dziele zatytułowanym Państwo Boże (De civitate Dei). „Natura zwyciężona grzechem – pisze autor – rodzi obywateli państwa ziemskiego; łaska, wyzwalając z grzechu, rodzi obywateli Państwa niebieskiego” (De civitate Dei, XV, 2).

W tym genialnym dziele przedstawia on wizję dwóch społeczności; dobrych i złych, królestwa światłości i królestwa ciemności; zbawionych i potępionych. Ziemskie państwo uczyniła miłość własna posunięta aż do pogardy Boga. Państwo niebiańskie uczyniła miłość Boża posunięta aż do pogardy samego siebie. Ziemskie państwo szuka chwały w sobie samym, natomiast państwo niebiańskie szuka chwały w Panu (por. św. Augustyn, Państwo Boże, księga XIV, rozdz. XXVIII, Kęty 1998, s. 546-547).

Trzeba jednak zauważyć, że państwa Bożego nie wolno nam automatycznie utożsamiać z żadnymi strukturami społecznymi, jakie są powoływane przez człowieka dla realizacji jego doczesnych potrzeb. Nie ma nawet podstaw, aby społeczność zbawionych utożsamiać z Kościołem a społeczność potępionych z państwem ziemskim. Istnieje bowiem wzajemne zmieszanie się obu tych społeczności ze sobą, co w jasny sposób wyjaśnia przypowieść o dobrym ziarnie i kąkolu (Mt 13,30).

b.      Gdy po upływie stuleci, a mianowicie po tragedii I wojnie światowej, papież Pius XI, zastanawiając się nad głównymi przyczynami tamtej wojny i towarzyszących jej nieszczęść, doszedł do wniosku, że ten zalew zła nawiedził świat dlatego, ponieważ – zamiast budować królestwo Boże – bardzo wielu ludzi usunęło Chrystusa z życia prywatnego, rodzinnego i publicznego. Pragnąc więc zachęcić tak poszczególne osoby jak i państwa do uznania panowania Chrystusa i Jego prawa papież ten ustanowił święto Chrystusa Króla Wszechświata, uzasadniając ten gest w następujący sposób:

„Mówimy więc, iż Chrystus króluje w umysłach ludzkich, nie tyle dla głębi umysłu i rozległości Swej wiedzy, ile że On sam jest prawdą, a ludzie od Niego powinni prawdę czerpać i posłusznie ją przyjmować;

Mówimy też, iż Chrystus króluje w woli ludzkiej, ponieważ w Nim nie tylko nieskazitelna wola ludzka stosuje się zupełnie i z całym posłuszeństwem do najświętszej woli boskiej, lecz także dlatego, że Chrystus tak wpływa natchnieniami swymi na naszą wolną wolę, iż zapalamy się do najszlachetniejszych rzeczy.

Wreszcie uznajemy Chrystusa jako Króla serc dla Jego ‚przewyższającej naukę miłości’ i dla łagodności i łaskawości, którą przyciąga dusze. Żaden bowiem człowiek nigdy nie był i nie będzie do tego stopnia ukochanym przez wszystkie narody, jak Jezus Chrystus.

Lecz jeśli głębiej wnikniemy w rzecz, widzimy, iż we właściwym tego słowa znaczeniu imię i władzę króla należy przyznać Chrystusowi jako Człowiekowi, albowiem tylko o Chrystusie jako Człowieku można powiedzieć, iż otrzymał od Ojca ‚władzę i cześć, i królestwo’; Chrystus bowiem, jako Słowo Boga, będąc współistotnym Ojcu, wszystko ma wspólne z Ojcem, a więc także najwyższe i nieograniczone władztwo nad wszystkim stworzeniem” (Quas primas – 11.12.1925).

Co to konkretnie znaczy? To nic innego, jak – według nauczania Soboru Watykańskiego II – „staranie się o kształtowanie w duchu chrześcijańskim sposobu myślenia i obyczajów, praw oraz ustroju własnej społeczności, jest tak dalece zadaniem i obowiązkiem świeckich, że inni nigdy nie potrafią go należycie wypełnić. Na tym polu świeccy mogą apostołować między podobnymi sobie. Tutaj uzupełniają świadectwo życia świadectwem słowa. Tutaj w środowisku pracy czy zawodu, studiów czy miejsca zamieszkania, rozrywki czy spotkań towarzyskich mają odpowiedniejszą sposobność wspomagania braci.

To posłannictwo Kościoła w świecie wypełniają świeccy przede wszystkim przez zgodność życia z wiarą, dzięki czemu stają się światłością świata; przez swoją rzetelność w każdym zajęciu, dzięki której pociągają wszystkich do umiłowania prawdy i dobra, a wreszcie do Chrystusa i Kościoła; przez miłość braterską, dzięki której biorąc udział w życiu, pracach, cierpieniach i dążnościach swych braci, powoli i niepostrzeżenie przygotowują serca wszystkich na działanie łaski zbawczej; przez ową pełną świadomość swojej roli w budowaniu społeczeństwa, dzięki której z chrześcijańską wielkodusznością starają się wypełniać swoje czynności domowe, społeczne i zawodowe. Tą drogą ich sposób postępowania przenika powoli środowisko, w którym żyją i pracują…” (Sobór Watykański II, Dekret o apostolstwie świeckich, 13).

c.       Benedykt XVI powiedział: „Chrystus jest Królem wszechświata. Jednak punkt krytyczny, miejsce, gdzie Jego królowanie jest zagrożone, to nasze serce, gdyż tam Bóg spotyka się z naszą wolnością. Tylko my możemy Mu nie pozwolić panować nad nami, a zatem stawiać przeszkodę Jego królowaniu nad światem”.

Królestwo Boże jest więc dostępne dla każdego. Trzeba tylko szeroko otworzyć mu drzwi. „Jeśli zatem chcemy, aby Bóg w nas królował, ‚niechaj grzech nie króluje w naszym śmiertelnym ciele’, ale raczej zadajmy śmierć ‚temu, co jest przyziemne w naszych członkach’, by wydać owoce Ducha. Wtedy Pan przechadzać się będzie w nas, jakby w duchowym raju, królując nad nami wraz ze swym Chrystusem” (Orygenes, O modlitwie, 25).

Zadaniem ochrzczonych jest takie przeobrażanie instytucji i sytuacji społecznych, by nie skłaniały one do grzechu, ale by były poddane normom sprawiedliwości i miłości miłosiernej. Aby skłaniały do odnowienia godności człowieka, rodziny, kultury, gospodarki, polityki, a także wspólnoty międzynarodowej. Taka jest misja świeckich i taka pozostanie na zawsze, dopóki cały świat nie stanie się Boży.

Niech więc Pan Bóg panuje we wszystkich obszarach naszego życia osobistego i społecznego. Aby się to dokonało nie wystarczy jednak żaden uroczysty akt uznania Chrystusa Królem i Panem Wszechświata. Dla tego celu potrzeba całkowitego poddania się panowaniu Ducha Świętego w naszej codzienności…”

Czytaj całość homilii —> episkopat.pl: Abp Stanisław Gądecki: Król królów i Pan panów. Ogólnopolski Kongres Chrystusa Króla (Warszawa, kościół św. Krzyża – 5.11.2021)

Na zakończenie obchodów Roku Miłosierdzia w Polsce w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach 19 listopada 2016 r., z udziałem Episkopatu Polski i Prezydenta RP Andrzeja Dudy, miała miejsce uroczystość proklamowania Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa za Króla i Pana.

– Mamy wielkie dzieło do wykonania – uporządkowanie naszego życia na miarę Ewangelii. Dopiero teraz będzie się rozstrzygało, co my z tym aktem zrobimy – mówił po zakończeniu uroczystości bp Andrzej Czaja, przewodniczący Zespołu ds. Ruchów Intronizacyjnych.

Akt ten jest w Łagiewnikach corocznie ponawiany!

Zobacz więcej —> Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa za Króla i Pana – Tak było 19 listopada 2016 r. w Łagiewnikach

Posłuchaj rozmowy o. Przemysława Krakowczyka SAC z bp Stanisławem Jamrozkiem o idei intronizacji Jezusa Chrystusa i ruchach intronizacyjnych w Polsce:

Rozmowa przeprowadzona podczas odbywającego się w Warszawie w dniach 4-7 listopada 2021 r. Ogólnopolskiego Kongres Jezusa Chrystusa Króla

Wideo —> Telewizja Misericordia: O idei intronizacji Jezusa Chrystusa i ruchach intronizacyjnych w Polsce z bp Stanisławem Jamrozkiem

Posłuchaj fragmentu dzieła Orygenesa, kapłana, O modlitwie:

Wideo —> Maskacjusz TV: #GodzinaCzytań | II Czytanie | 26 listopada 2023

TAGS
 , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

POZNAĆ I DOŚWIADCZYĆ

Źródłem duchowości Miłosierdzia jest przeżywanie Bożego Miłosierdzia. Miłujemy, ponieważ Bóg sam pierwszy nas umiłował (1 J 4,19). Świadectwa o Bożym Miłosierdziu odnajdujemy w Biblii, w dokumentach Kościoła i świadectwach.

CZYNIĆ

Nieodzownym elementem duchowości Miłosierdzia jest wyświadczanie Miłosierdzia drugiemu człowiekowi. Wiara, jeśli nie byłaby połączona z uczynkami, martwa jest sama w sobie (Jk 2,17).

WIELBIĆ

Kulminacyjnym momentem duchowości Miłosierdzia jest kult Bożego Miłosierdzia. Wszystko, cokolwiek działacie słowem lub czynem, wszystko [czyńcie] w imię Pana Jezusa, dzięki składając Bogu Ojcu przez Niego (Kol 3,17).

O PROJEKCIE

Chcemy korzystać z najnowszych technologii, by w nowy sposób mówić o Miłosierdziu i zachęcać do czynienia dobra.