Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie, Uniwersytet Jagielloński, przedstawiciele innych wyższych uczelni, reprezentanci Rady Języka Polskiego PAN, Polskiego Towarzystwa Komunikacji Publicznej, Ośrodka Badań Prasoznawczych, Rodzina i Przyjaciele, ci, dla których Profesor Walery Pisarek był mistrzem, autorytetem, uosobieniem ciepła, życzliwości, cierpliwości okazywanych każdemu napotkanemu człowiekowi, które to cechy doceniali wszyscy, a zwłaszcza Jego studenci pożegnali swojego Mistrza, 16 listopada 2017 r.
Mszę św. pogrzebową w krakowskiej kolegiacie św. Anny poprowadził ks. prof. dr hab. Wojciech Zyzak, rektor Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie, której to uczelni prof. Walery Pisarek był wykładowcą przez ostatnich 10 lat kształcąc przyszłych dziennikarzy w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej. Uroczystość pożegnalną przygotował UPJPII przy wsparciu Uniwersytetu Jagiellońskiego, którego prof. Pisarek był absolwentem i emerytowanym profesorem.
Ks. prof. dr hab. Antoni Świerczek, dziekan Wydziału Nauk Społecznych UPJPII odczytał list abpa Marka Jędraszewskiego, wielkiego kanclerza uczelni, metropolity krakowskiego:
“Żegnamy dziś prof. Walerego Pisarka, autorytet i wybitnego językoznawcę w Polsce, którego Pan powołał do siebie w niedzielę 5 listopada 2017 roku i ufamy, że miłosierny Bóg ujmie go w swoje ojcowskie ramiona i wprowadzi w ramiona niebieskiego Jeruzalem.
Określany był Mistrzem Słowa, wskazywał swoim życiem na jego szczególną wartość, znaczenie i moc. Uczył szacunku i odpowiedzialności za wypowiadane zdania, domagając się zatrzymania, głębokiej refleksji, przemyśleń nad słowem, które może być nośnikiem ogromnego dobra lecz także i zła. Język stanowi potężne narzędzie i to od jego użytkowników zależy, czemu będzie ono służyło – wzrostowi człowieka, czy też jego degradacji. Wiedział o tym śp. prof. Pisarek, a jako mądry wychowawca własnym przykładem uczył jak poprzez słowo leczyć rany serc złamanych. Myślę, że dla wielu jeszcze pokoleń pozostanie wielkim autorytetem naukowym i moralnym. Ludzi takich jak on potrzebuje dzisiaj Polska, potrzebuje świat. Miłość, życzliwość, uśmiech, upodobanie w prawdzie, pięknie i dobru to wartości, o których nie tylko mówił, ale przede wszystkim świadczył swoim życiem. Jego wypowiedzi trafiały do szerokiego grona odbiorców, co umożliwiały mu praca wykładowcy uniwersytetów Jagiellońskiego i Papieskiego Jana Pawła II, członkostwo w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej,Towarzystwie Kultury Języka, Towarzystwie Miłośników Języka, czy funkcja Przewodniczącego Rady Języka Polskiego przy prezydium PAN(….)
W homilii ks. prof. dr hab. Wiesław Przyczyna mówił:
“Profesor Walery Pisarek był wielkim autorytetem. Z uwagą słuchaliśmy jego referatów, wypowiedzi, słów. Ostatni raz przemówił do nas 5 listopada, swoją śmiercią. W okolicznościach tej śmierci zawarte są uniwersalne prawdy ważne dla nas wszystkich. Człowiek wierzący odkryje w nich głos samego Boga. Profesor Pisarek umarł w drodze. Poza swoim ukochanym Krakowem, w Katowicach, z którymi od lat był związany. Umarł nagle, na posterunku, tuż przed rozpoczęciem gali “Ambasador Polszczyzny”, podczas której miał wygłosić laudację dla wielkiego ambasadora polszczyzny Jacka Bocheńskiego. Odchodził w otoczeniu najbliższych mu osób-kolegów i przyjaciół, którzy niewiele mogli mu pomóc. Umierał na moich rękach z rozgrzeszeniem na tę ostatnią już podróż. Z tych okoliczności umierania płynie jedna wielka prawda – nie mamy stałego miejsca na ziemi, jesteśmy jedynie przechodniami, wędrowcami…bo nawet jeśli będą przy nas najbliżsi i kochani, umierać będziemy samotnie…
Ks. prof. Wiesław Przyczyna mówił o naszym, przypisanym ludzkiej naturze buncie przeciw śmierci i w tym kontekście o mocy wiary.
Przyjaciele – językoznawcy, medioznawcy podziwiając i dziękując za wiedzę i mądrość prof. Pisarka, którymi tak chętnie się dzielił, akcentowali nade wszystko życzliwość i serce, którymi pięknie potrafił obdarzać, sam czerpiąc z tego niewysłowioną radość.
Profesor Walery Pisarek spoczął w alei zasłużonych na cmentarzu Rakowickim.
Słowo Rektora Ks. Prof. Wojciecha Zyzaka:
Drogi Panie Profesorze!
Przed dekadą pojawił się Pan w akademickim życiu Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II W Krakowie. To nie przypadek, że właśnie Pana Profesora na naszej drodze postawiła nam Boża opatrzność. Zagościł Pan na dobre w przyjaznym – co często sam podkreślał – środowisku Instytutu Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej i inspirował jego kadry oraz studentów do rozwoju naukowego, badawczego i dydaktycznego. Wiemy, że i Pan profesor czerpał z ducha naszej uczelni, z mądrości najważniejszej z Ksiąg i z myśli patrona uczelni św. Jana Pawła II, którego bardzo cenił, promując wartość prawdy, godność osoby i szacunek dla każdego człowieka.
Mądrość stół zastawiła obficie i na ucztę zaprasza swój lud. Dziękujemy, że spotykaliśmy się przy jednym stole. Właśnie tutaj, na naszej uczelni…w ostatniej dekadzie Pana życia…
Panie Profesorze!
Pana zasługi dla polskiej i światowej nauki, dla kultury są nieocenione. Był Pan Profesor człowiekiem wielkiego umysłu, Mistrzem Słowa, wspaniałym nauczycielem, postacią wielkiego formatu i wielkiego serca. Posiadał cenną zdolność i umiejętność łączenia akademickiego świata idei z troską o przywracanie sensu naszym ludzkim słowom, by w pięknych formach języka mieściła się też piękna i wartościowa treść. Pragnę z całego serca podziękować za wielką życzliwość, jaką obdarzał Pan wszystkich ludzi, szczególnie naszych studentów, za szacunek dla każdego człowieka, za pokorę i skromność, za te wszystkie wartości, które budowały i łączyły ludzi. Ufamy i o to się modlimy, że jest Pan Profesor już w rękach Odwiecznej Mądrości…Pan i Pana słowa. Wieczny odpoczynek racz Mu dać Panie!
Info i foto za —> UPJPII / Archidiecezja Krakowska: Pożegnanie Prof. Walerego Pisarka
Marta Mastyło UPJPII
Maciej Gradowski UPJPII
Zobacz też: