Codzienna Aplikacja Miłosierdzia

Bł. Michał Sopoćko

„Oto jest pomoc widzialna dla ciebie na ziemi. On ci dopomoże spełnić wolę moją na ziemi” – mówił Pan Jezus do s. Faustyny, wskazując jej w widzeniu ks. Michała Sopoćkę jako spowiednika i kierownika duchowego (Dzienniczek, 53).

*

Ksiądz Sopoćko i s. Faustyna spotkali się po raz pierwszy w Wilnie w czerwcu 1933 roku. Od początku tegoż roku ks. Michał został spowiednikiem i kierownikiem duchowym w Zgromadzeniu Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, do którego należała zakonnica.

*

Duchowny, początkowo traktował objawienia s. Faustyny z niedowierzaniem. Niemniej, ułatwił s. Faustynie kontakt z Eugeniuszem Kazimierowskim – malarzem, który namalował obraz Jezusa Miłosiernego z podpisem „Jezu, ufam Tobie”. Poprosił ją też o spisywanie swoich doświadczeń mistycznych, dzięki czemu możemy dziś cieszyć się lekturą „Dzienniczka”. Kiedy nastąpił przełom? Po wyjeździe s. Faustyny z Wilna w kwietniu 1936 roku ks. Sopoćko zaczął szukać w pismach teologicznych Ojców Kościoła potwierdzenia jej słów, że Miłosierdzie Boga jest największym Jego przymiotem. Odnalazł je m.in. w dziełach św. Augustyna i św. Tomasza. Od tego momentu zaczął pisać artykuły na temat Bożego Miłosierdzia, przygotowywał drukiem obrazki i modlitwy, w tym Koronkę do Bożego Miłosierdzia. W listach do s. Faustyny informował ją o wszystkich podejmowanych działaniach. Myślał też o tym, jak wykonać polecenie Chrystusa, co do powstania nowego zgromadzenia i zabiegał o ustanowienie Święta Miłosierdzia Bożego.

*

„Przez niego rozsiewam pociechy dla dusz cierpiących, udręczonych. Przez niego upodobało mi się rozgłosić cześć dla miłosierdzia Mojego, a przez to dzieło Miłosierdzia więcej dusz do Mnie zbliży, aniżeli on dzień i noc rozgrzeszał aż do końca życia swego, bo tak pracowałby tylko do końca życia, a przez dzieło to pracował będzie do końca świata” – takie słowa o ks. Michale Sopoćce skierował do św. Faustyny Kowalskiej Chrystus 30 sierpnia 1937 roku, co zakonnica zapisała w „Dzienniczku”.

*

W czasie II wojny światowej ks. Sopoćko zapoczątkował nowe zgromadzenie zakonne, które miałoby – zgodnie z objawieniami s. Faustyny – służyć idei Miłosierdzia Bożego.

*

Zaangażowanie ks. Michała Sopoćki w sprawę szerzenia kultu Bożego Miłosierdzia napotykało często jednak na opór. Najtrudniejsze chwile przyszły wraz z notyfikacją Kongregacji Świętego Oficjum z 6 marca 1959 roku, która zawierała polecenie zaprzestania propagowania kultu Miłosierdzia Bożego w formach postulowanych przez s. Faustynę. Ks. Sopoćko podporządkował się decyzji Watykanu. Choć nadal pracował naukowo nad uzasadnianiem potrzeby kultu Bożego Miłosierdzia, nie wspominał już o objawieniach siostry Faustyny.

*

Ks. Michał Sopoćko zmarł 15 lutego 1975 r., w dzień imienin s. Faustyny! Nie doczekał odwołania zakazu Stolicy Apostolskiej. Notyfikacja zakazująca głoszenia kultu Bożego Miłosierdzia według objawień s. Faustyny została zniesiona trzy lata później, 15 kwietnia 1978 r.

*

Beatyfikacja ks. Michała Sopoćki miała miejsce 28 września 2008 r. w Białymstoku.  Jego doczesne szczątki spoczywają w tamtejszym sanktuarium Miłosierdzia Bożego.

Kalendarium

1 listopada 1888 – urodziny ks. Michała Sopoćki. Urodzony w Juszczewszczyźnie (Nowosady) jako trzecie, najmłodsze dziecko Wincentego i Emilii z domu Pawłowicz


20 listopada 1888 – chrzest w parafii Zabrzeź


16 sierpnia 1910 – wstąpienie do Seminarium Duchownego w Wilnie


15 czerwca 1914 – święcenia kapłańskie ks. Michała Sopoćki z rąk bp. F. Karewicza


22 lutego 1919 – ks. Michał Sopoćko mianowany kapelanem wojskowym w Warszawie przez biskupa Polowego Wojska Polskiego S. Galla


1 marca 1926 – ks. Michał Sopoćko uzyskał na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego tytuł doktora teologii


8 sierpnia 1927 – mianowany ojcem duchownym w Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Wilnie


od stycznia 1933  – spowiednik w wileńskim domu sióstr ze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia


styczeń 1934  – zainicjowanie malowania obrazu z postacią Jezusa według wizji św. Faustyny


14 maja 1934 – kolokwium habilitacyjne ks. Michała Sopoćki na Uniwersytecie Warszawskim


8 czerwca 1934 – ks. Sopoćko otrzymał nominację na rektora kościoła św. Michała w Wilnie


1936 – publikacja w Wilnie opracowania “Miłosierdzie Boże. Studium teologiczno-praktyczne” autorstwa ks. Sopoćki i rozesłanie jego egzemplarzy do biskupów polskich


25 września 1938 – ostatnie spotkanie ks. Sopoćki z s. Faustyną, w którym przepowiedziała swoją śmierć za 10 dni


14 sierpnia 1944 – ks. Sopoćko wraca do Wilna z 2-letniego ukrycia k. Czarnego Boru


16 listopada 1944  – przyjęcie przez ks. Sopoćkę ślubów prywatnych 6 członkiń tworzącego się zgromadzenia zakonnego


sierpień 1947 – ks. Sopoćko po opuszczeniu Wilna przybywa do Białegostoku, wizyta u prymasa A. Hlonda i poruszenie sprawy starań w Watykanie o ustanowienie święta Miłosierdzia Bożego


październik 1955 – ks. Sopoćko podejmuje stałą posługę w kaplicy Zgromadzenia Sióstr Misjonarek św. Rodziny przy ul. Poleskiej w Białymstoku


18 września 1962 – ks. Sopoćki kończy nauczanie w seminarium duchownym i przechodzi na emeryturę


26 stycznia 1973 – petycja ks. Sopoćki do prymasa kard. S. Wyszyńskiego o ustanowienie Święta Miłosierdzia Bożego w II Niedzielę Wielkanocy w ramach obowiązujących przepisów liturgicznych


3 września 1973 – umieszczenie z inicjatywy ks. Sopoćki obrazu Jezusa Miłosiernego w prokatedrze białostockiej


15 lutego 1975 – śmierć ks. Sopoćki w mieszkaniu w domu zakonnym Sióstr Misjonarek św. Rodziny przy ul. Poleskiej 42 w Białymstoku


28 września 2008 – uroczystość beatyfikacji ks. Michała Sopoćki w sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Białymstoku

Polecamy

Modlitwa ks. Sopoćki za kapłanów

Boże miłosierny,

daj Kościołowi swemu wielu gorliwych i świętych kapłanów!

Wybierz i powołaj ich sam spośród ludu swego,

aby żaden niepowołany między nimi się nie znalazł,

a żaden powołany nie został pominięty.

Kształtuj ich sam łaską Ducha Świętego,

jak niegdyś przysposobiłeś przez Niego Apostołów!

Niech prawdę Twoją i Twoje nakazy

głoszą słowem, przykładem i życiem!

Niech pracują w Twojej winnicy bez znużenia,

oczekując w pokorze wyników swej pracy tylko od Ciebie

i nie szukają niczego prócz Twojej chwały.

Wzbudź na nowo w Kościele owego Ducha,

którego wylałeś na Apostołów!

Amen.