Miłość obojętna, milcząca, wygodna, jest swym zaprzeczeniem. Jak można kogoś miłować i wzruszać ramionami na jego cierpienia, głód, płacz czy nie odpowiedzieć na prośby? Laureat Pokojowej Nagrody Nobla, Elie Wiesel, pisał kiedyś z przekonaniem: „Przeciwieństwem miłości nie jest nienawiść, lecz obojętność. Przeciwieństwem piękna nie jest brzydota, lecz obojętność. Przeciwieństwem wiary nie jest herezja, lecz obojętność. Przeciwieństwem życia nie jest śmierć, lecz obojętność”. Osoby, które z natury relacji bliskości między sobą powinni być pełne miłości, często poddają się obojętności. Centrum Badań Psychologicznych w Chinach przygotowało kampanię przeciw rozszerzającej się obojętności między ludźmi. Ukazano obraz ojca z synem, którzy zasiadają przy jednym stole, do wspólnego posiłku. Ale między nimi nie ma żadnej interakcji – przeszkadzają w niej ich telefony, które przesłaniają im widok na świat trwający tuż obok nich. Do podpisu tego obrazu użyto słów: „Im więcej się łączysz, tym mniej się łączysz”. Trudno podejrzewać, że między ojcem i synem nie ma miłości. Jednak nie potrafi ona znaleźć swego wyrazu i zmierza ku obojętności. Przygotowuje zamknięcie się w sobie i tworzy wiele niedostępnych i niegościnnych wysp.
Miłosierdzie jest innym, prawdziwym i istotnym wyrazem miłości, która zdaje egzamin i poddaje się pozytywnie próbie. Miłosierdzie jest rozpoznawalnym znakiem prawdziwej miłości. Jest dowodem, że otwiera się ona i komunikuje z innymi. Podstawą miłosierdzia jest miłość – duchowe i wewnętrzne źródło w człowieku i w Bogu, z którego wypływają czyny miłosierdzia. Miłość ta jednak nie służy ideom, ale konkretnym ludziom, troskliwie odpowiada na ich potrzeby i oczekiwania.
Ks. Andrzej Zwoliński
Uczynki miłosierdzia. Rozważania na Rok Miłosierdzia, Wydawnictwo SPES