Czym jest człowiek, że o nim pamiętasz – i czym jest syn człowieczy, że Ty go nawiedzasz (Ps 8). Można zadać pytanie, jaka różnica zachodzi pomiędzy człowiekiem a synem człowieczym. Ci, którzy noszą obraz człowieka ziemskiego – który nie jest synem człowieczym – są określani mianem ludzi. Natomiast ci, którzy noszą obraz człowieka niebieskiego, raczej byli nazywani synami człowieczymi. Zatem w tym miejscu człowiek znaczy ziemski, syn człowieczy – niebieski. Pierwszy jest oddalony od Boga, drugi żyje w obecności Boga. Dlatego też pamięta o pierwszym niejako będącym daleko; natomiast drugiego nawiedza, oświeca światłem oblicza swojego.
W innym również psalmie mówi, że ludzie przyrównani do zwierząt – nie z powodu wewnętrznego oświecenia, ale z powodu mnóstwa miłosierdzia Bożego, dzięki któremu Jego dobroć przenika aż do bytów najniższych – zostaną zbawieni razem z owymi bydlętami. Zbawienie bowiem ludzi cielesnych jest również tak cielesne, jak bydła. Natomiast oddzielając synów człowieczych od ludzi, których złączył z bydłem, stwierdza, że staną się szczęśliwymi w sposób o wiele doskonalszy, przez oświecenie samą prawdą oraz zanurzenie w źródle życiodajnym. W ten sposób bowiem mówi: Ludzi i bydlęta zbawiasz, Panie. Jakżeż rozliczne jest miłosierdzie Twoje, Boże. Synowie zaś człowieczy w ochronie twych skrzydeł ufać będą. U Ciebie bowiem jest źródło żywota, a w światłości Twojej oglądać będziemy światło. Rozciągnij miłosierdzie Twoje na znających Ciebie (Ps 35).
Pamięta zatem o człowieku ze względu na mnóstwo miłosierdzia swego w ten sposób, jak pamięta o bydlętach, ponieważ rozliczne miłosierdzie dociera także do najbardziej oddalonych od Boga. Nawiedza zaś syna człowieczego będącego pod skrzydłami Jego, na którego rozciąga miłosierdzie, by go oświecać Swoim światłem, poić rozkoszą, w celu zapomnienia o troskach i błędach dawnego sposobu postępowania.
/św. Augustyn, Objaśnienia psalmów/