Dzisiaj, posługując się nieustannie chrześcijańskim językiem „otwartej rodziny”, ryzykujemy wyjałowienie go. Kiedy mówimy: miłosierdzie, przychodzą nam na myśl starcy, odrzuceni. Osoby, którym okazanie miłosierdzia wymaga od nas „wyjścia” z domu.
Nawet nam nie przemknie przez myśl, że pierwszą przestrzenią, której nie można pominąć, na której powinniśmy okazywać naszą miłość, cierpliwość, wyrozumiałość, hojność, delikatność, fantazję, akceptowanie wad innych, szacunek, jest przestrzeń rodzinna.
Znam pewnych chrześcijan „wrażliwych i otwartych na potrzeby społeczne”, z sercem, które wydaje się bić – jak sami przyznają, ale w tej dziedzinie nie ma kontroli – „dla różnych problemów współczesnego świata”, ale którzy nie zauważają nawet, że wytworzyli we własnej rodzinie, maleńką cząstkę… trzeciego świata (może mniej, a może więcej, w zależności od punktu widzenia), ponieważ ich serce było tak bardzo zajęte… biciem gdzie indziej.
Są to ludzie, którzy będąc zawsze „w podróży służbowej”, zdobywają tytuły szczodrych, dobrych, bezinteresownych, a nawet bohaterów umiejących wysłuchać, posiadających ogromną wrażliwość. Oczywiście podróż służbowa ubogaca, rozumując w terminach gratyfikacji osobistej. Podróż służbowa pozwala gromadzić uczucia.
Dla tych, którzy są w domu nie pozostaje już nic, nawet okruchy. Brak uwagi, oziębłość, obojętność, nieczułość. „Teraz nie mam czasu cię słuchać. Porozmawiamy o tym kiedy indziej. Co za głupstwa opowiadasz, w porównaniu ze wszystkimi problemami, z którymi muszę się uporać”. (…)
A gdybyśmy spróbowali trochę rzadziej odgrywać rolę bohaterów „na zewnątrz”, i stali się mniej heroiczni, ale bardziej użyteczni, dobrzy, cierpliwi, wyrozumiali, uśmiechnięci, dyspozycyjni i uważni we własnym domu? Byłoby to wielkie dobrodziejstwo: tak dla domowników, jak i dla tych, których spotykalibyśmy poza domem.
Alessandro Pronzato
[no_icons icon_pack=”font_elegant” fa_icon=”” fe_icon=”icon_book_alt” fa_size=”fa-lg” custom_size=”” type=”normal” rotated_shape=”yes” border_radius=”” shape_size=”” icon_color=”” position=”right” border_color=”” border_width=”” background_color=”” hover_icon_color=”” hover_border_color=”” hover_background_color=”” margin=”” icon_animation=”icon_animation” icon_animation_delay=”” back_to_top_icon=”” link=”” anchor_icon=”” target=”_self”] Śladami Samarytanina. Pielgrzymka do sanktuarium człowieka, Salwator 2003