Jan Paweł II otwiera nam okno na wielką tajemnicę Bożego Miłosierdzia. Dzień 2 kwietnia 2005 roku był jego dies natalis, dniem narodzin do życia wiecznego. [Dzień wcześniej], w piątek oktawy wielkanocnej dostąpiłem rzadkiego przywileju odprawienia Mszy Świętej w jerozolimskim Wieczerniku. Na początku Mszy z Rzymu nadeszła wiadomość, że papież jest konający i w każdej chwili należało się liczyć z jego zgonem. Po zakończeniu celebracji nadeszło jakby odwołanie. Moja pierwsza myśl była: żeby wytrzymał do niedzieli!
Biała Niedziela byłaby najbardziej odpowiednią datą śmierci dla papieża. W Białą Niedzielę Roku Świętego 2000 ogłosił, że odtąd ta niedziela będzie się nazywała „Niedzielą Miłosierdzia”. Ziemska pielgrzymka papieża zakończyła się w Niedzielę Miłosierdzia. W tej zbieżności trudno nie widzieć „znaku z nieba”, podpisu Boga pod programem życia. W roku 2002, w czasie swej ostatniej pielgrzymki do Polski poświęcił nową bazylikę w Łagiewnikach, sanktuarium Miłosierdzia Bożego. Wtedy powiedział słowa, które brzmią niemal jak testament: „[Jest moim] gorącym pragnieniem, aby orędzie o miłosiernej miłości Boga, które tu zostało ogłoszone przez pośrednictwo św. Faustyny, dotarło do wszystkich mieszkańców Ziemi”.
Czy papież chciał rozkrzewić określony model pobożności? W krakowskich Łagiewnikach znajduje się obraz miłosiernego Jezusa z wychodzącymi z Niego promieniami. Znana jest Koronka do Miłosierdzia Bożego. Papież cenił te formy pobożności, rzadko jednak o nich wspominał. Jego intencje miały powszechniejszy charakter. Przez całe swe życie rozważał, co może powstrzymać falę zła naszych czasów. Przeanalizował ten problem w swej ostatniej książce Pamięć i tożsamość. Czytamy w niej: „Faustyna stała się rzeczniczką przesłania mówiącego, iż (…) jedynie miłosierdzie wyznacza granice złu”.
kard. Christoph Schönborn OP